Urgentie

‘Jij schrijft toch van die stukjes in de krant?’

Het gebeurt me niet vaak dat ik daarop aangesproken word, behalve dan natuurlijk door familie en vrienden. Maar hier op het verjaardagsfeestje van Irma verbaast het me niet. Zij is zo’n fan van mijn verhaaltjes, dat iedereen het moet weten.

‘Ik schrijf inderdaad wel eens iets wat gepubliceerd wordt,’ antwoord ik met gepaste bescheidenheid.

‘Niet onaardig,’ zegt hij met een zuinig mondje, ‘allemaal echt gebeurd?’

Ik schiet in de lach. ‘Nee hoor, allemaal uit m’n duim gezogen. Zo heet mijn website ook: Duimzuigelingen.’

‘Oh, je hebt zelfs een website voor die verhaaltjes. Hoeveel staan erop? Een stuk of vijf?’ zegt hij wat minachtend.

‘Nou, het zullen er ondertussen een kleine veertig zijn, schat ik. Maar ja, maakt weinig uit, er kijkt bijna nooit iemand op duimzuigen.blogspot.com’

‘Dat verbaast me niet.’

‘Oh, hoezo dat?’

‘Ja, weet je, je verhaaltjes missen een boodschap. Ze gaan eigenlijk nergens over, ze missen urgentie.’

Urgentie! Het modewoord van 2024. Ik krijg er spontaan jeuk van. Alles moet tegenwoordig een diepere laag hebben of een boodschap.

‘Tja,’ zeg ik, ‘je hebt gelijk, mijn stukjes zijn gewoon kleine, grappige anekdotes. Niks meer of minder.’

 

‘Irma zegt dat jij die stukjes in Gelderlander schrijft waar zei zo enthousiast over is. Leuk je eens te ontmoeten.’ Ze geeft me een hand en de man haar lege glas. ‘Ach, Hans, haal jij eens even een glas Chardonney voor je vrouw.’

Hans doet zijn mond open, maar loopt zonder wat te zeggen naar de keuken.

‘Ik moet altijd zo lachen om die verhaaltjes. Echt heel leuk.’

‘Nou, je man denkt er anders over. Hij mist er wat in.’

‘Oh, urgentie zeker,’ ze schudt veelzeggend haar hoofd, ‘weer zo’n bedrijfscursus gehad. Je wordt er zo moe van.’

Ik knik begrijpend.

‘Maar dat is het niet, hoor. Hij is gewoon jaloers.’

‘Jaloers?’ vraag ik.

‘Ja, hij heeft ook drie stukjes geschreven voor die rubriek. Omdat Irma het altijd over jouw verhaaltjes heeft, zei hij dat hij dat ook wel kan.’

‘Oh, wat leuk,’ zeg ik zonder enthousiasme.

‘Maar daar wringt de schoen. Ze zijn nooit gepubliceerd. Ah, daar is mijn wijn. Dank je, lieverd! Ik zie Anja daar, moet ik even gedag zeggen.’

Terwijl ze wegloopt, komt Hans weer bij me staan.

‘Nog even over die verhaaltjes…’

Ja en daar heb ik nu effe geen zin meer in. ‘Sorry, maar ik moet even naar de wc. Met grote urgentie.’ Ik kan het niet laten.

Regen

‘En hoe was je vakantie?’

De scholen zijn weer begonnen en daar staan we weer. Bij het hek, aan het eind van de schooldag, wachtend op ons kroost. En we hebben elkaar natuurlijk veel te vertellen, zoals altijd eigenlijk. Over het wel en wee van de kinderen, de leukste recepten, de jas van de moeder van Claire, B&B vol liefde, het weer en nu natuurlijk over de vakantie.

'Praat mee er niet over. Wat een drama!’ zegt de moeder voor me tegen de vrouw die naast haar staat. ‘Van de drie weken hadden we meer dan twee weken regen. Ik werd er totaal gek van. En de kinderen helemaal. En die moet je dan ook nog eens al die tijd bezig houden.’

‘Jullie dus ook al. Wij precies hetzelfde. Ik was het helemaal zat. Eerst zaten we vier dagen in de bloedhitte en toen barstte het los. Een knetterend onweer en daarna drie dagen onafgebroken regen. Het enige wat nog droog was, was het zwembad. Dat hadden ze afgedekt. Ik zei tegen Evert: als het nu niet ophoudt, gaan we naar huis!’

‘En?’

‘Nou, we zijn naar huis gegaan en wat denk je, kom je thuis, regent het.’

Ik kijk mijn buurman even aan, die met een blik van verstandhouding glimlachend terugkijkt.

‘Maar om het een beetje goed te maken voor de kinderen gaan we met ze naar de Efteling.’

‘Oh, wat leuk, wanneer?’

‘Zaterdag.’

‘Zaterdag? Maar dan regent het!’

‘Ja, ik weet het, maar dat mag de pret niet drukken.’

‘Zo is het maar net, wat maakt een beetje regen nu uit.’

‘Precies, we kunnen toch wel wat hebben? Oh, daar zijn ze!’

Terwijl de dames hun kinderen tegemoet lopen, kijk ik hoofdschuddend mijn buurman aan.Hij grinnikt: ‘Ze zijn zelf ook net als het weer: wisselvalligheid troef!’

Vitesse

‘Vitesse heeft het gered, hė, ze blijven bestaan!’

Ome Gerrit kijkt me vanuit zijn rolstoel wat smalend aan.

‘Hebben ze ook weer eens een keertje wat gewonnen,’ zegt hij spottend.

Ik grinnik. Zo ken ik hem. Lekker mopperend. Sinds hij in het verpleeghuis zit bezoek ik hem minstens een keer per maand. Zijn lichaam doet niet meer wat hij wil, maar zijn geest is nog scherp.

‘We gaan er komend seizoen wat moois van maken,’ zeg ik om hem wat uit te dagen.

‘Waarmee dan?’ vraagt hij. ‘Met dat stelletje jonkies uit de eigen jeugd? Die kunnen nog niet eens hun luier omhoog houden.’

‘Maar er komen er vast wel een paar geroutineerden bij.’

Hij schudt minachtend zijn hoofd. ‘Hoe betalen ze dat? Van een kale kip kun je niks plukken.’

‘Maar heeft u gezien hoeveel seizoenkaarten er al verkocht zijn? Dat moet toch vertrouwen geven?’ probeer ik.

‘Die zijn niet goed snik, of ze hebben geld te veel.’

Ik weet dat ik dit soort antwoorden kan verwachten. Ome Gerrit is een notoire mopperpot, maar houdt toch zielsveel van zijn geel-zwarte cluppie. En als goede ‘Ernemmer’ hoor je nu eenmaal dat eigen cluppie altijd af te zeiken. Uit pure liefde.

‘Ik neem u wel weer een keer mee dit seizoen. Ik kan wel een kaartje krijgen voor de rollersite.’

Hij kijkt me minachtend aan. ‘Daar ga ik mooi niet zitten, ik ben toch niet gehandicapt? Bovendien, wat moet ik daar, het wordt toch niks.’

Ik moet lachen. Ook een mooie manier om te zeggen, dat je het niet ziet zitten om naar het stadion te gaan. Een te grote onderneming, te vermoeiend.

‘Ik bekijk het misschien wel op tv, als ze het tenminste willen uitzenden.’

‘Dus u bent toch wel een beetje blij dat ze blijven bestaan?’

Hij kijkt me met een wat cynische glimlach aan.

‘Ja natuurlijk!’ is zijn verrassende antwoord.

Ik kijk hem verbaasd aan.

‘Heb ik tenminste nog iets om op te foeteren. Want hier in dit huis mag ik nergens meer over zaniken van de directie!’ 

Plantjes

‘Ja, deze kunnen er nog wel bij in de bakken bij de voortuin.’

Mijn vrouw zet een paar geraniums in de winkelwagen. Eigenlijk zijn we naar het tuincentrum gekomen voor wat vaste planten, maar ze kan het niet laten. Het zomergoed ziet er ook zo aanlokkelijk vrolijk uit.

‘Ik neem ook wat heide mee, dat vind ik er bij de buren altijd zo leuk uit zien in de winter.’

Ze zet een aantal plantjes in de wagen.

‘Erica,’ mompel ik.

‘Erica? Nee, bij Madeleine!’ Ze kijkt me verbaasd aan. ‘Over wie heb jij het nu weer? Wie is Erica?’

Ik moet inwendig grinniken. ‘Erica is de Latijnse naam voor heide,’ verduidelijk ik. 

Mijn vrouw zucht en loopt verder. Links en rechts worden er wat planten uit de bakken gehaald. Er wordt af en toe naar mijn mening gevraagd en vervolgens komen ze in het wagentje terecht. Of niet. Of toch wel.

‘We kunnen ook wel wat nieuwe planten in de vijver gebruiken,’ oppert mijn vrouw, ‘ik vond die gele lis wel mooi, die deed het fantastisch. Daar heb je toch ook blauwe van? Wie heeft die ook alweer in zijn vijver.’

Ik knik. ‘Iris.’

‘Hè? Iris heeft een balkon, waar heb je het over?’

Ik moet lachen: ‘Sorry, Iris is de Latijnse naam voor lissen.’ 

Sinds een tijdje ben ik gek op plantjes, met name wilde, en probeer ze steeds bij naam te noemen. En als het lukt ook nog bij hun wetenschappelijke naam. En in het tuincentrum is dat niet zo moeilijk. Veel planten kennen we alleen maar bij hun ‘deftige’ naam: geranium, dahlia, salvia, begonia…

Terwijl ik de plantjes op de lopende band bij de kassa zet, rommelt mijn vrouw wat in haar tas. Ik kijk naar de aanwinsten en zie de rekening al voor me. Dat tikt lekker aan, maar dan heb je ook wat.

‘Pak jij even de pecunia?’ zegt mijn vrouw. Ik kijk naar de winkelwagen, maar die is leeg. Ik draai me vragend naar om en schud niet begrijpend mijn hoofd. ‘Pecunia?’

‘Dat is latijn voor centjes,’ zegt ze met een vilein lachje, ‘ik ben mijn portemonnee vergeten. Jij mag betalen, lief hè?’ 

Ik is drie

‘Ik is drie!’
Wat gaat het hard. Kleindochter heeft alweer drie kaarsjes uitgeblazen. En iedereen mag het weten. Ik is drie, ik is drie, klinkt het voor iedereen die het horen wil. En ook voor wie het niet horen wil. Ik glimlach, ze is zo blij dat ze weer een jaartje ouder is. Dat werkt bij opa’s precies omgekeerd.

Toch heb ik er wel wat moeite mee. Niet dat ze weer een jaartje ouder is, oh nee, het wordt juist steeds leuker. Ook niet omdat ik daardoor natuurlijk ook weer ouder ben geworden, dat is onvermijdelijk. Nee, de foute werkwoordsvervoeging zit me wat dwars. Mijn onderwijsbloed kruipt waar het in dit geval nog niet gaan mag. Maar toch:

‘Ik ben drie!’ verbeter ik haar. Ik kijk haar glimlachend aan in de veronderstelling dat ze keurig nazegt.

Haar reactie is echter tegenovergesteld.

‘Nee, ik is drie!’ zegt ze heel gedecideerd, terwijl ze met een wat bozige blik haar armen over elkaar doet.

Ik kniel voor haar neer en geef haar een aai over haar bolletje.

‘Nee, ik ben drie, lieverd!’ zeg ik.

‘Nee!’ roept ze boos, terwijl ze naar haar moeder rent. ‘Ik is drie! Toch, mama?’

Mijn dochter glimlacht en tilt haar op: ‘Ja hoor, je bent al een heel grote meid!’

Mijn kleindochter kijkt me vanaf de arm van haar moeder bijna triomfantelijk aan. ‘Ik is drie, hoor opa!’

Het lijkt een discussie te worden die ik niet kan winnen, misschien zelfs ook niet wil winnen.

Toch probeer ik het, tegen beter weten in, nog één keer:

‘Nee, ik ben drie!’

Ze kijkt haar moeder nog even aan. Allebei schudden ze hun hoofd. Dan kijkt mijn kleindochter me aan met een belerend gezichtje en heft een waarschuwende vinger:

‘Nee opa, ik is drie. Niet jij!’

Tja en daar heeft ze wel een punt.

Serveerster

‘Kijkt u eens, laat het u smaken!’

Met een glimlach zet ze de cappuccino voor me neer. Precies zoals het hoort: oortje rechts, het logo van de koffiebrander naar me toe, een koekje en natuurlijk met een prachtig boompje in het schuim. Hier weten ze hoe het moet.

Ik kom graag in dit kleine café-restaurant. Fijne sfeer, moderne aankleding, lekkere hapjes en drankjes en personeel dat weet hoe het hoort. En dat is lastig te vinden tegenwoordig.

Maar vandaag is niet alles perfect. Terwijl ik het lepeltje pak, zie ik dat de suiker vergeten is. Kan gebeuren, maar dat ben ik niet gewend. Maar ja, geen punt, dat kan de beste overkomen. Zelfs een serveerster zoals zij.

Serveerster? Serveerster? Ik weet het niet. Op de een of andere manier klinkt dat woord zo neerbuigend. Terwijl het echt een vakvrouw is. Maar wat is het dan? Bediende? Dat klinkt helemaal slaafs. Kelnerin? Wie zegt dát nou?

Ik besluit het gewoon te vragen als ik om de suiker vraag. Of liever eigenlijk zoetjes, sinds kort moet ik wat kalmer aan doen met de koolhydraten. Ik steek mijn hand uit en vrijwel meteen staat ze bij mijn tafeltje.

‘Ik heb een vraag,’ begin ik. Glimlachend gaat ze door de knieën, zodat onze ogen op gelijke hoogte zijn. Ook zoiets, ga je informeel in gesprek met een gast, dan doe je dat niet uit de hoogte. Deze meid is perfect, nou ja, bijna dan.

‘Wat moet ik eigenlijk tegen je zeggen?’ vraag ik, ‘serveerster, bediende? Ik weet het niet, het klinkt allebei nogal onderdanig.’

Ze kijkt me glimlachend aan en zegt: ‘Wat lief dat u er zo over nadenkt. Maar het maakt me niet uit, hoor. Ik zie mezelf als gastvrouw. Ik probeer zoveel mogelijk aan te voelen wat een gast nodig heeft. Als de klant tevreden is, ben ik het ook.

‘Nou, dat gaat je goed af,’ zeg ik minzaam, ‘alleen vandaag ben je wat vergeten.

Ze kijkt me geschrokken aan.

‘De suiker!’

Ze kijkt me vragend aan. ‘Maar u drinkt toch tegenwoordig zoetjes? Die staan naast u bij het vaasje. Ik had ze al voor u klaargezet.’

Ze gaat staan, geeft me een knipoog en verdwijnt achter de bar.

Tandpasta

‘Schat, waar is de tandpasta?’

De badkamer heeft blijkbaar weer een grote beurt gehad. Alles heeft zijn vaste plaats verlaten.

‘Oh, die heb ik weggegooid. Die was toch op?’ klinkt er van beneden.

Ik schud stilzwijgend mijn hoofd. Er zat nog een beetje in. En ook voor het laatste beetje is betaald, zei mijn moeder altijd.

‘Neem die van mij maar, die staat op het schapje!’

 

Mijn vrouw heeft nogal wat problemen met haar gebit en op advies van de tandarts koopt ze nu van die speciale tandpasta. Met ook een speciale prijs. Ik poets altijd met de goedkoopste, daar krijg ik het ook mee schoon en heb zelden wat aan mijn kauwapparaat. Ik moet grinniken bij die gedachte.

 

Ik pak de tandpasta van mijn vrouw van het schapje en smeer een dotje op mijn borstel. Al piekerend over de belastingaangifte die ik nog moet doen begin ik mijn gebit te schrobben.

Eigenaardige smaakjes hebben die dure tandpasta’s. Er zitten dan ook allemaal rare stoffen in met van de pseudowetenschappelijke namen als titanium dioxide, potassium nitrate en cocomidopropyl betaïne. Van die namen alleen al krijg ik uitslag. Ik vind het maar vies zulke tandpasta’s, maar ja, wie mooi en gezond wil blijven moet pijn lijden, toch?

 

Ik spoel mijn mond en terwijl ik mijn tandenborstel terugzet, zie ik op het andere schapje de tandenborstel van mijn vrouw staan, met daar achter… haar tandpasta! Huh? Waar heb ik dan net mee gepoetst?

Ik pak de tube die ik net gebruikt heb erbij en lees: ontharingcrème! Gatver de gatver! Mijn tong glijdt over mijn tanden, maar dat voelt niet anders aan. Voor de zekerheid poets ik ze toch nog maar een keer, heel grondig, met echte tandpasta. Dat smaakt toch wel een stuk beter.

Ik schuif de tube ontharingcrème zover mogelijk naar achteren op het schapje, met het etiket duidelijk zichtbaar naar voren. Ik wil niet dat mijn vrouw dezelfde vergissing begaat. Hoewel… zal het ook helpen tegen haren op de tanden? Ik besluit die opmerking maar voor mezelf te houden.