Stukje

Ik zit in mijn kamertje achter mijn pc dit stukje te tikken als mijn vrouw binnenkomt.

‘Je staat er weer niet in, hè?’

‘Waarin?’ 

‘Met een stukje in de krant, bij Gastschrijvers.’ 

Ik schud mijn hoofd. Ik heb al verscheidene stukjes opgestuurd die allemaal gepubliceerd werden, maar de laatste tijd stokt het.

‘Heb je wel een stukje opgestuurd?’ vraagt mijn vrouw.

‘Ja, meerdere zelfs, maar om de een of andere reden komen ze er niet meer in.’

‘Misschien omdat er al zo vaak een stukje van je is geplaatst. Of misschien omdat jij ze allemaal uit je duim zuigt. Die andere stukjes lijken vaak echt gebeurd. Die mensen schrijven over iets dat ze echt hebben meegemaakt. Bij jou is alles fictie.’

Ik haal mijn schouders op. ‘Misschien zijn mijn stukjes niet goed genoeg.’

‘Niet goed genoeg? Hoe kom je daar nu bij? Als al die andere stukjes zonder uitzondering wel in de krant kwamen? Of zijn de nieuwe stukjes zo anders dan de vorige?’

‘Nee, eigenlijk niet. Gewoon een voor bijna iedereen herkenbare situatie schetsen met een grap op het eind. Heel simpel, iedereen kan dat.’

‘Nu onderschat je jezelf, je stukjes zitten altijd verduveld goed in elkaar en iedereen vindt ze leuk.’

Ik zucht en staar naar mijn computerscherm, mijn vingers dansen over het toetsenbord. Mijn vrouw kroelt even door mijn haren.

‘Weet je wat het is? Ze hebben waarschijnlijk nu niet in de gaten hoe leuk je stukjes zijn. Dat gebeurt wel vaker. Voor sommige duurt het wat langer voor ze de waardering krijgen die ze verdienen.’

Ik glimlach, mijn vrouw bedoelt het goed.

‘Neem nou J.K. Rowlings, van Harry Potter, die heeft tien jaar met dat boek lopen leuren voordat een uitgever het met haar wilde proberen. Of wat dacht je van Vincent van Gogh, is wel geen schrijver, maar die verkocht tijdens zijn leven helemaal niets omdat men het maar broddelwerk vond.’

‘Je kunt me niet met hem vergelijken.’ 

Mijn vrouw lacht: ‘Nee, jij hebt beide oren nog!’

‘Hij ook hoor, er was alleen maar een stukje af.’

‘Nou, bij jou is er ook een stukje af.’

Ik voel aan mijn oren, alles ok maar kijk haar verbaasd aan. 

Ze grinnikt en wijst: ‘Kijk maar eens op je beeldscherm. Ik zou het maar opsturen als ik jou was.’

Klokkijken

'Je wilt er zeker langs?’

Het ongure type met zwarte pet en hoody blokkeert mijn weg in de schemerige, smalle steeg. Ik dacht nog op tijd voor mijn afspraakje te zijn door dit smalle straatje te nemen.  Ik voel onheil naderen en kijk even achterom. Eenzelfde type verspert daar de weg. Nonchalant hangt hij met zijn schouder tegen de muur.

‘Ja, ik heb een rendez-vous bij de Herbergerie.’ Het woord spookt al een tijdje door mijn hoofd. Waarom zei ze niet gewoon afspraakje of ontmoeting? 

‘Oh, meneer gebruikt dure woorden,’ klinkt het minachtend.

‘Nee hoor, ze zijn helemaal niet duur. Ze zijn gratis. Zelfs jij mag ze gebruiken.’

Oeps, het is eruit voor ik het weet. Fout, fout, fout!

‘Oh, meneertje wil grappig zijn!’ 

De man stapt naar voren en grijpt me bij de kraag. 

‘Meneertjes met dure woorden hebben vaak ook dure spulletjes.’ 

En met zijn vrije hand glijdt hij in de binnenzak van mijn jasje. 

‘Waar is je portemonnee?’ sist hij me toe.

Mijn portemonnee? Ik schrik. Verdorie die ligt nog in de auto. Dan moet ik in gedachten glimlachen. Heeft deze loser even pech.

‘In de auto,’ antwoord ik, niet zonder leedvermaak.

Zijn handen fouilleren geroutineerd mijn lichaam, maar stuiten blijkbaar nergens op iets interessants.

‘Geef je horloge!’ klinkt het dan.

Ik stroop mijn mouw op en toon mijn Mickey Mouse horloge, mijn guilty pleasure. 

‘Da’s toch geen horloge,’ lacht hij schamper, ‘dit is een horloge!’

Hij toont een opzichtig goudkleurig uurwerk, bijna zo dik als zijn pols.

‘Achttien-karaats Rolex van 36.000 euro, met diamanten.’

Ik knik en zoek naarstig naar een uitweg. 

‘En hoe laat is het op dat horloge?’

Hij kijkt me even onderzoekend aan, maar zegt dan: ‘Tien over acht.’

Ik kijk op mijn horloge en zie dat Mickeys handjes dezelfde tijd aanwijzen.

‘Da’s ook toevallig,’ zeg ik en loop met opgeven pols naar hem toe. Ik draai even om hem heen om onze horloges naast elkaar te houden.

‘Op mijn horloge van 15 euro ook!’ 

En voor hij van zijn verbazing bekomen is, ben ik de steeg al uit en los op in het uitgaanspubliek.

Slippers

‘Meneer dat zijn mijn slippers!’
De oudere dame wijst naar mijn voeten die in mijn blauwe badslippers steken. Ik ken haar wel. Ze komt hier net als ik elke morgen. Sinds de opening van het buitenbad kom ik hier rond acht uur mijn baantjes zwemmen. Zij is er dan ook, samen met enkele andere oudere dames. Gezellig babbelend doen ze langs de rand van het bad hun oefeningen en zwemmen een stukje om daarna dat ritueel te herhalen.

‘Het spijt me mevrouw, deze zijn van mij.’
Ze kijkt me hoofdschuddend aan.
‘Nee, nee, ze zijn van mij!’

Ik kijk naar haar voeten. Maatje 38 schat ik. In mijn slippers van maat 44 zou ze zomaar kunnen verdrinken. Ik grinnik om die gedachte, gezien de locatie.

‘Meneer, ik wil nu wel echt mijn slippers hebben!’
Ik had haar niet zo ingeschat, maar ze heeft de leeftijd ervoor. Alzheimer is ondertussen bijna volksziekte nummer één. Ik probeer begripvol te zijn.
‘Mevrouw, ze lijken misschien op die van u, maar deze zijn toch echt van mij. Zal ik u helpen zoeken?’

Ze schudt vertwijfeld haar hoofd.
‘Je denkt toch niet dat ik mijn eigen slippers niet herken,’ zegt ze een beetje fel, ‘ik ben nog niet dement!’
Oeps, ze is blijkbaar al verder in haar eigen wereld beland dan ik dacht.
‘Maar, mevrouw…’ begin ik.

‘Kan ik u beiden ergens mee helpen?’
De badmeester kijkt ons met een vriendelijke glimlach aan.
‘Die meneer heeft mijn slippers aan en wil ze niet teruggeven.’
Ik kijk de badmeester aan met een minzame glimlach. Ik kan nog net een knipoog bedwingen.
‘Mevrouw is een beetje in de war. Ze denkt dat ik haar slippers aan heb. Maar deze zijn haar veel te groot.’

‘Ik ben helemaal niet in de war’, klinkt het nu boos, ‘de slippers waren van mijn overleden man. Die draag ik hier altijd. Als herinnering.’ Er klinkt een brok in haar keel.
‘En uw slippers en rugtas heeft u daar neergezet.’
De badmeester wijst naar de vlaggenmast met de vaderlandse driekleur in top.

Met een gemompeld excuus trek ik de slippers uit en loop naar de vlaggenmast en trek mijn eigen exemplaren aan. Ik kleur er goed met mijn blauwe slippers, witte buik en rode hoofd.

Vaderdag

‘Een paar sokken? Iets voor onder de douche?’ Mijn zus haalt haar schouders op.
‘Komt altijd van pas, ik hoor het hem al zeggen.'
'Een boek dan?' vraag ik bijna wanhopig.
'Weet jij dan wat hij leuk vindt?'

Ze heeft gelijk. Ik weet het niet. Onze vader is geen doorsnee lezer van het mannelijk geslacht. Geen Gijp, Kieft of van Gaal boeken. Meneer leest literatuur. Koop daar maar eens een boek voor.

We hebben een probleem. Of eigenlijk helemaal niet. Onze ouders hebben het ons min of meer verboden om iets te doen met Vader- en Moederdag. Kom langs als je daar behoefte aan hebt of gewoon voor de gezelligheid, niet omdat het zo hoort, is hun credo. 

Maar vandaag maken we een uitzondering. Hij is sinds kort met pensioen en we willen hem... ja, wat willen we eigenlijk?

In een opwelling hebben we afgesproken vandaag samen langs te gaan. Doen we eigenlijk nooit. Ik ben gek op mijn zus, maar we leven beiden ons eigen leven.

Dus daar staan we dan, samen op de stoep van ons ouderlijk huis. 's Middags op Vaderdag met een bos bloemen. Idee van mijn zus. Bloemen zijn altijd goed. 'Een huis zonder bloemen is als een glas zonder bier. Leeg.' Pa is altijd van de wijsheden, tegeltjes, Confucius, Lao Tse of gewoon uit zijn duim. Maar vaak wel erg raak.

'Nee maar, hebben jullie je vergist?' klinkt het als we de kamer instappen.
'We dachten we doen eens raar' grapt mijn zus.
'Ik dacht dat we daar een afspraak over hadden’ zegt pa.
'We komen ook niet voor jou, we komen voor mama. Hier!' Ze geeft haar de bos.

'Geen cadeautje voor mij dus?' lacht pa, 'nou dan heb ik wat voor jullie. Even Sinterklaas spelen.'
Hij haalt glimlachend twee pakjes onder de bank vandaan. 'Hier! Omdat het Vaderdag is.'

We kijken hem verbaasd aan. Wisten ze dat we zouden komen? Ma gniffelt wat, die heeft het vast weer aangevoeld.
'Nou, maak maar open!' zegt pa.

Na het uitpakken heeft mijn zus een fles douchegel in haar handen en ik een paar sokken.
'Komt altijd van pas!' grinnikt er iemand.

Kiekeboe

‘Kiekeboe!’

Twee pretoogjes kijken me over de bankleuning aan. Dan duikt het kopje weer onder om vervolgens
weer tevoorschijn te komen.

‘Kiekie!’

Een schaterlachje klinkt. Ik speel het spelletje graag mee. Kleindochter Jette is ondernemend en wil opa graag bezighouden. En dat is bepaald niet tegen zijn zin.

Weer duikt het koppie naar beneden en weer omhoog. Natuurlijk moet ik daar weer op reageren.

‘Kiekie!’

Ik krijg de beloning waar het me om gaat. Haar lachende koppie schuift iets op. Ze stapt langs de bank, die haar looppogingen ondersteunt, want zelfstandig gaat dat niet. Nog niet.

Ik schuif ook op en kom achter de rugleuning uit. Nu kunnen we het spelletje omdraaien.Ik ga op mijn hurken zitten en verdwijn uit haar zicht.

‘Kiekeboe!’ roep ik weer, terwijl ik wat omhoog kom. Ze schatert het weer uit. De tranen lopen overhaar wangen. Ze schuifelt een stukje door langs de bank en kijkt me verwachtingsvol aan. Ik volg haar gehurkt achter de bank. Maar als ik weer omhoog kom, gaat het mis. Ik verlies mijn evenwicht, probeer dat te herstellen, stap op een rondslingerend houten speelgoedtreintje en val achterover. Mijn hoofd raakt met een klap de wandkast en ik voel iets warms over mijn wang lopen. Ik inspecteer mijn hoofd en constateer een gapende wond. Ik vloek.

Dan klinkt er gehuil in de kamer. Jette is zo geschrokken dat ze weer haar tranen laat stromen. Maar
dit keer niet van plezier.

Ik hoor gestommel en geschreeuw op de trap. Mijn vrouw stuift de kamer in.
‘Wat is er gebeurd?’ schreeuwt ze, terwijl ze naar Jette toe sprint, haar oppakt en onderzoekt.

‘Ik… eh… ik verloor mijn evenwicht en knalde met mijn hoofd tegen de kast. Ik zit onder het bloed, ik denk dat we naar de dokter moeten om het te laten hechten.

Mijn vrouw knuffelt onze kleindochter en zucht dan: ‘Oh gelukkig, ik dacht dat er iets ergs gebeurd was.’

Ik open mijn mond om wat te zeggen, maar zwijg. Met zo’n pril mensje in huis, kom ik op de tweede plaats. En terecht!

Koekje

‘Je lust vast wel een lekker koekje, hè jongen?’

Ik kijk haar verbaasd aan. Ik heb mijn oma nog nooit zulke zinnetjes horen uitspreken. Zulke typische oma-oma opmerkingen passen niet bij haar. Altijd eigenzinnig, recalcitrant soms en altijd strijdvaardig. Maar mama had me al gewaarschuwd: het gaat niet goed met oma.

‘Hoe gaat het op school?’ vraagt ze, ‘ga je over?’ Ik kijk haar onderzoekend aan. Ik studeer al drie jaar in Groningen. Dat weet ze donders goed. Of moet ik zeggen wist?

Ik besluit er maar niet tegenin te gaan en antwoord: ’Ja hoor, oma. Alles gaat goed!’
‘Mooi,’ zegt ze, ‘en ga je over? Wil je een koekje? Je moet wel goed eten hoor.’
Ze draait me haar rug toe en loopt naar de keuken. Ze schokschoudert wat.

Oeps, het gaat inderdaad niet goed met oma, mama had gelijk. Ze was al aan het kijken naar
een geschikt tehuis. Ik vond dat belachelijk. Maar nu? Ik twijfel.

Ze komt terug uit de keuken met de koekjestrommel. Haar gezicht is rood, er staan tranen in haar ogen.
‘Hier, neem maar een koekje. Hoe is het eigenlijk op school?’
Zonder het koekje te eten voel ik iets in mijn maag.

‘Oma, wat is er met je?’
Dan barst ze in lachen uit. ‘Ik heb je even goed te pakken, hè? Wat denk je? Dat ik je moeder
niet ken? Die ziet weer spoken en stuurt jou op me af. Jij studeert medicijnen en kan dus wel zien of ik dementeer. Zo denkt ze toch? Haha, ik denk dat het je moeder eerder overkomt dan mij. Kom vertel eens, hoe is het met mijn studentje?’

Na een twee uur heerlijk kletsen, niet met thee met koekjes, maar met bier en borrelhapjes neem ik afscheid. Ik geef haar een kus en loop het tuinpad af. Ze zwaait.

‘Niet teveel studeren hoor,’ klinkt er vanuit de deuropening, ‘niet vergeten achter de meiden aan te zitten. Die komen tegenwoordig zoveel tekort door die #Metoo-toestanden!’

Lachend zwaai ik terug. Er is nog niks mis met oma.

Liefde

Daar komt ze de trap af. In mijn oude, geruite, flanellen pyjama. Veel te groot, het jasje slonzig half in de broek gestopt, de grote glimmende knopen hangend aan een zijden draadje. Haar haren pieken als een mislukte suikerspin alle kanten op en hoewel het al later is, staan haar onopgemaakte ogen op half zeven. Ik haal diep adem. Ik hoop dat ik het goed uit mijn hoofd heb geleerd. Daar gaat ie dan:

‘Je bent geboren uit zonnegloren
en een zucht van de ziedende zee,
die omhoog is gestegen op wieken van regen,
gedwongen door wanhoop en wee.’

Ze kijkt me verbaasd aan en gaat op de trap zitten. Ik put daar extra moed uit en ga verder met Jacques Perks aangepaste gedicht:

‘Je pyjama doorweven met parels, die beven,
Als dauw aan de roos, die ontlook,
Wanneer mijn bruidje zich baadt en voor ‘t schuchter gelaat
Een waaier van vlammen ontplook.
Jouw lichtende haren befloersen de baren
Mijn tranen lachen tevree.
Met een lach in ‘t oog, uit mijn hartje omhoog,
Buig ik ten kus naar benee.’ 

Ik buig naar beneden om haar te kussen, maar ze gaat staan en kijkt me hoofdschuddend aan.
‘Wat wil je nu eigenlijk zeggen,’ klinkt het wat schor.
‘Ik… uh… ik wou…uh…’ Ik ben even van mijn à propos.
‘Nou? Wat wou je nou zeggen?’ vraagt ze nog een keer.
‘Gewoon. Ik wou zeggen dat… uh… gewoon, dat ik… dat ik van je hou!’
Pfff, het is eruit.

Ze tilt met haar vinger mijn kin op.
‘Zeg dat dan!’
'Huh?’
‘Zeg dat dan. Toe maar, je kunt het!’
Nog steeds wat uit het lood antwoord ik:
‘Ik hou van jou!’

Ze knikt en stapt de laatste trede van de trap af.
‘Kijk, je kunt het wel. Zo moeilijk is het niet!’
Al krabbend aan haar achterste loopt ze naar de keuken.
’Is er al koffie?’ klinkt er nog.