Stukje

Ik zit in mijn kamertje achter mijn pc dit stukje te tikken als mijn vrouw binnenkomt.

‘Je staat er weer niet in, hè?’

‘Waarin?’ 

‘Met een stukje in de krant, bij Gastschrijvers.’ 

Ik schud mijn hoofd. Ik heb al verscheidene stukjes opgestuurd die allemaal gepubliceerd werden, maar de laatste tijd stokt het.

‘Heb je wel een stukje opgestuurd?’ vraagt mijn vrouw.

‘Ja, meerdere zelfs, maar om de een of andere reden komen ze er niet meer in.’

‘Misschien omdat er al zo vaak een stukje van je is geplaatst. Of misschien omdat jij ze allemaal uit je duim zuigt. Die andere stukjes lijken vaak echt gebeurd. Die mensen schrijven over iets dat ze echt hebben meegemaakt. Bij jou is alles fictie.’

Ik haal mijn schouders op. ‘Misschien zijn mijn stukjes niet goed genoeg.’

‘Niet goed genoeg? Hoe kom je daar nu bij? Als al die andere stukjes zonder uitzondering wel in de krant kwamen? Of zijn de nieuwe stukjes zo anders dan de vorige?’

‘Nee, eigenlijk niet. Gewoon een voor bijna iedereen herkenbare situatie schetsen met een grap op het eind. Heel simpel, iedereen kan dat.’

‘Nu onderschat je jezelf, je stukjes zitten altijd verduveld goed in elkaar en iedereen vindt ze leuk.’

Ik zucht en staar naar mijn computerscherm, mijn vingers dansen over het toetsenbord. Mijn vrouw kroelt even door mijn haren.

‘Weet je wat het is? Ze hebben waarschijnlijk nu niet in de gaten hoe leuk je stukjes zijn. Dat gebeurt wel vaker. Voor sommige duurt het wat langer voor ze de waardering krijgen die ze verdienen.’

Ik glimlach, mijn vrouw bedoelt het goed.

‘Neem nou J.K. Rowlings, van Harry Potter, die heeft tien jaar met dat boek lopen leuren voordat een uitgever het met haar wilde proberen. Of wat dacht je van Vincent van Gogh, is wel geen schrijver, maar die verkocht tijdens zijn leven helemaal niets omdat men het maar broddelwerk vond.’

‘Je kunt me niet met hem vergelijken.’ 

Mijn vrouw lacht: ‘Nee, jij hebt beide oren nog!’

‘Hij ook hoor, er was alleen maar een stukje af.’

‘Nou, bij jou is er ook een stukje af.’

Ik voel aan mijn oren, alles ok maar kijk haar verbaasd aan. 

Ze grinnikt en wijst: ‘Kijk maar eens op je beeldscherm. Ik zou het maar opsturen als ik jou was.’