Koekje

‘Je lust vast wel een lekker koekje, hè jongen?’

Ik kijk haar verbaasd aan. Ik heb mijn oma nog nooit zulke zinnetjes horen uitspreken. Zulke typische oma-oma opmerkingen passen niet bij haar. Altijd eigenzinnig, recalcitrant soms en altijd strijdvaardig. Maar mama had me al gewaarschuwd: het gaat niet goed met oma.

‘Hoe gaat het op school?’ vraagt ze, ‘ga je over?’ Ik kijk haar onderzoekend aan. Ik studeer al drie jaar in Groningen. Dat weet ze donders goed. Of moet ik zeggen wist?

Ik besluit er maar niet tegenin te gaan en antwoord: ’Ja hoor, oma. Alles gaat goed!’
‘Mooi,’ zegt ze, ‘en ga je over? Wil je een koekje? Je moet wel goed eten hoor.’
Ze draait me haar rug toe en loopt naar de keuken. Ze schokschoudert wat.

Oeps, het gaat inderdaad niet goed met oma, mama had gelijk. Ze was al aan het kijken naar
een geschikt tehuis. Ik vond dat belachelijk. Maar nu? Ik twijfel.

Ze komt terug uit de keuken met de koekjestrommel. Haar gezicht is rood, er staan tranen in haar ogen.
‘Hier, neem maar een koekje. Hoe is het eigenlijk op school?’
Zonder het koekje te eten voel ik iets in mijn maag.

‘Oma, wat is er met je?’
Dan barst ze in lachen uit. ‘Ik heb je even goed te pakken, hè? Wat denk je? Dat ik je moeder
niet ken? Die ziet weer spoken en stuurt jou op me af. Jij studeert medicijnen en kan dus wel zien of ik dementeer. Zo denkt ze toch? Haha, ik denk dat het je moeder eerder overkomt dan mij. Kom vertel eens, hoe is het met mijn studentje?’

Na een twee uur heerlijk kletsen, niet met thee met koekjes, maar met bier en borrelhapjes neem ik afscheid. Ik geef haar een kus en loop het tuinpad af. Ze zwaait.

‘Niet teveel studeren hoor,’ klinkt er vanuit de deuropening, ‘niet vergeten achter de meiden aan te zitten. Die komen tegenwoordig zoveel tekort door die #Metoo-toestanden!’

Lachend zwaai ik terug. Er is nog niks mis met oma.