B&B vol liefde

‘Moet jij geen B&B vol liefde kijken?

Het is al tien voor negen als ik fris gedoucht beneden kom. Mijn vrouw zit achter de computer, blijkbaar iets aan het bestellen. En dat is vreemd. Normaal staat op dit tijdstip de tv aan en is ze niet meer aanspreekbaar. Zoals blijkbaar half Nederland gaat ze dan op in het wel en wee van mensen die naarstig op zoek zijn naar liefde. Ik heb wel eens een fragment gezien, maar mij kan het niet bekoren.

Vroeger kon ik nog wel eens neerbuigend doen over dit soort programma’s, maar ik zie nu wel in dat het voor veel mensen de ultieme manier van ontspannen is. En wat is daar op tegen?

En niet alleen vrouwen zijn fan. Laatst hadden we vrienden te eten. Supergezellig. Alleen moest ik afhaken toen B&BVL aan de orde kwam. Ik heb wijselijk mijn mond gehouden, maar wel geamuseerd zitten luisteren hoe ook het andere mannelijk lid van het gezelschap er blijkbaar veel plezier aan beleeft.

‘Nee, het is afgelopen. Helaas!’ Mijn vrouw laat een zucht horen.

‘Ah, da’s jammer!’ antwoord ik. En dat meen ik oprecht. Mijn vrouw geniet van het programma en ik vermaak me dan prima met mijn boek, wat rommelen op mijn kamer en met een half oog naar voetballen kijken.

‘Maar gelukkig begint Boer zoekt vrouw en Ik vertrek eerdaags weer. En Grenzeloos verliefd!’ zegt mijn vrouw zonder van het scherm op te kijken.

Tja, er zijn wel erg veel programma’s die dezelfde gevoelige snaar bij bepaalde kijkers raken. Leuk voor de liefhebbers, maar persoonlijk word ik er wel een beetje moe van.

‘Ik ga weer naar boven,’ zeg ik, terwijl ik de deur naar de gang open.

‘Wat ga je doen, dan?’ vraagt mijn vrouw, ‘toch niet voetballen kijken? Dat is tegenwoordig elke avond. Ik word daar zo moe van!’

Ik doe mijn mond open om wat te zeggen, maar doe het maar niet. Het is goed zo. Allebei tevreden.

Urgentie

‘Jij schrijft toch van die stukjes in de krant?’

Het gebeurt me niet vaak dat ik daarop aangesproken word, behalve dan natuurlijk door familie en vrienden. Maar hier op het verjaardagsfeestje van Irma verbaast het me niet. Zij is zo’n fan van mijn verhaaltjes, dat iedereen het moet weten.

‘Ik schrijf inderdaad wel eens iets wat gepubliceerd wordt,’ antwoord ik met gepaste bescheidenheid.

‘Niet onaardig,’ zegt hij met een zuinig mondje, ‘allemaal echt gebeurd?’

Ik schiet in de lach. ‘Nee hoor, allemaal uit m’n duim gezogen. Zo heet mijn website ook: Duimzuigelingen.’

‘Oh, je hebt zelfs een website voor die verhaaltjes. Hoeveel staan erop? Een stuk of vijf?’ zegt hij wat minachtend.

‘Nou, het zullen er ondertussen een kleine veertig zijn, schat ik. Maar ja, maakt weinig uit, er kijkt bijna nooit iemand op duimzuigen.blogspot.com’

‘Dat verbaast me niet.’

‘Oh, hoezo dat?’

‘Ja, weet je, je verhaaltjes missen een boodschap. Ze gaan eigenlijk nergens over, ze missen urgentie.’

Urgentie! Het modewoord van 2024. Ik krijg er spontaan jeuk van. Alles moet tegenwoordig een diepere laag hebben of een boodschap.

‘Tja,’ zeg ik, ‘je hebt gelijk, mijn stukjes zijn gewoon kleine, grappige anekdotes. Niks meer of minder.’

 

‘Irma zegt dat jij die stukjes in Gelderlander schrijft waar zei zo enthousiast over is. Leuk je eens te ontmoeten.’ Ze geeft me een hand en de man haar lege glas. ‘Ach, Hans, haal jij eens even een glas Chardonney voor je vrouw.’

Hans doet zijn mond open, maar loopt zonder wat te zeggen naar de keuken.

‘Ik moet altijd zo lachen om die verhaaltjes. Echt heel leuk.’

‘Nou, je man denkt er anders over. Hij mist er wat in.’

‘Oh, urgentie zeker,’ ze schudt veelzeggend haar hoofd, ‘weer zo’n bedrijfscursus gehad. Je wordt er zo moe van.’

Ik knik begrijpend.

‘Maar dat is het niet, hoor. Hij is gewoon jaloers.’

‘Jaloers?’ vraag ik.

‘Ja, hij heeft ook drie stukjes geschreven voor die rubriek. Omdat Irma het altijd over jouw verhaaltjes heeft, zei hij dat hij dat ook wel kan.’

‘Oh, wat leuk,’ zeg ik zonder enthousiasme.

‘Maar daar wringt de schoen. Ze zijn nooit gepubliceerd. Ah, daar is mijn wijn. Dank je, lieverd! Ik zie Anja daar, moet ik even gedag zeggen.’

Terwijl ze wegloopt, komt Hans weer bij me staan.

‘Nog even over die verhaaltjes…’

Ja en daar heb ik nu effe geen zin meer in. ‘Sorry, maar ik moet even naar de wc. Met grote urgentie.’ Ik kan het niet laten.