‘Schat, waar is de tandpasta?’
De badkamer heeft blijkbaar weer een grote beurt gehad. Alles heeft zijn vaste plaats verlaten.
‘Oh, die heb ik weggegooid. Die was toch op?’ klinkt er van beneden.
Ik schud stilzwijgend mijn hoofd. Er zat nog een beetje in. En ook voor het laatste beetje is betaald, zei mijn moeder altijd.
‘Neem die van mij maar, die staat op het schapje!’
Mijn vrouw heeft nogal wat problemen met haar gebit en op advies van de tandarts koopt ze nu van die speciale tandpasta. Met ook een speciale prijs. Ik poets altijd met de goedkoopste, daar krijg ik het ook mee schoon en heb zelden wat aan mijn kauwapparaat. Ik moet grinniken bij die gedachte.
Ik pak de tandpasta van mijn vrouw van het schapje en smeer een dotje op mijn borstel. Al piekerend over de belastingaangifte die ik nog moet doen begin ik mijn gebit te schrobben.
Eigenaardige smaakjes hebben die dure tandpasta’s. Er zitten dan ook allemaal rare stoffen in met van de pseudowetenschappelijke namen als titanium dioxide, potassium nitrate en cocomidopropyl betaïne. Van die namen alleen al krijg ik uitslag. Ik vind het maar vies zulke tandpasta’s, maar ja, wie mooi en gezond wil blijven moet pijn lijden, toch?
Ik spoel mijn mond en terwijl ik mijn tandenborstel terugzet, zie ik op het andere schapje de tandenborstel van mijn vrouw staan, met daar achter… haar tandpasta! Huh? Waar heb ik dan net mee gepoetst?
Ik pak de tube die ik net gebruikt heb erbij en lees: ontharingcrème! Gatver de gatver! Mijn tong glijdt over mijn tanden, maar dat voelt niet anders aan. Voor de zekerheid poets ik ze toch nog maar een keer, heel grondig, met echte tandpasta. Dat smaakt toch wel een stuk beter.
Ik schuif de tube ontharingcrème zover mogelijk naar achteren op het schapje, met het etiket duidelijk zichtbaar naar voren. Ik wil niet dat mijn vrouw dezelfde vergissing begaat. Hoewel… zal het ook helpen tegen haren op de tanden? Ik besluit die opmerking maar voor mezelf te houden.
