‘Heeft u een IPA voor mij?’
Wandelend door een oude volkswijk ben ik door fikse bui dit cafeetje in gevlucht. Zo’n kroeg waar de tijd heeft stilgestaan. Oude, met kunstleer beklede barkrukken, tafeltjes met Perzische tapijten, houten stoelen met een ronde rug en sanseveria’s in de vensterbank.
‘IPA?’ De barkeeper kijkt me met onbegrip aan.
Ik schat hem al dik in de zeventig. Gezien zijn postuur en zijn gespierde, getatoeëerde armen lijkt hij mij het type oud-vechtsporter of frequent bezoeker van een sportschool. Zijn lange grijze haar is in een staart gebonden. Hij schudt zijn hoofd, terwijl hij over de enige tapkraan heen hangt.
‘Ik heb alleen pils. Da’s ook bier!’ klinkt het weinig uitnodigend, ‘en nog 0.0! Maar da’s geen bier.’
‘En er is gemeentepils!’ Een schriel mannetje, dat me totaal niet opgevallen was, zit grinnikend naast me en heft met een knipoog zijn glas.
‘Doe maar een pilsje dan,’ zeg ik.
‘Goede keus!’ zegt de barman. Ik kan hem geen gevoel voor humor ontzeggen.
Nippend aan mijn biertje kijk ik even rond. In het café zitten vier mannen te kaarten, twee vrouwen zitten bij het raam. Net terug van de markt zo te zien. Een andere dame loopt wat onvast naar de bar. Ze ziet er in alle opzichten niet meer zo fris uit.
‘Gradus, doe mij nog een borreltje.’
‘Je krijgt er maar twee, Barbara, dat weet je!’
‘Doe toch niet zo flauw, man!’ De kastelein schudt zijn hoofd.
‘Doe dan maar een Westmalle dubbel.’
Gradus pakt een flesje trappistenbier uit zijn koelkast en schenkt het in het bijbehorende kelkglas. De vrouw gaat weer terug naar haar plekje.
Ik kijk de barkeeper vragend aan.
‘Babs heeft een probleem. Ze krijgt maar twee borreltjes. En dan niet meer.’
‘Ja, maar, je had toch geen ander bier dan pils?’’
‘Heb ik ook niet!’
‘En dat dan?’ vraag ik wijzend naar het Belgische biertje.
Gradus lacht wat binnensmonds: ‘Eigen recept. Een flesje 0.0, met een flinke scheut koffie, bosbessensiroop en een drupje tabasco. Ze vindt het heerlijk!’
‘Westmalle Babbe,’ klinkt het naast me, ‘Ik heb haar zus al geappt, ze komt haar zo halen.’
De barman knikt en kijkt me even vaderlijk aan: ‘We schenken hier misschien geen speciaal bier, maar wel speciale aandacht!’
Met een enigszins opgelaten gevoel verlaat ik het café. Mijn fooi was vele malen meer dan de prijs van het pilsje.
