'Je wilt er zeker langs?’
Het ongure type met zwarte pet en hoody blokkeert mijn weg in de schemerige, smalle steeg. Ik dacht nog op tijd voor mijn afspraakje te zijn door dit smalle straatje te nemen. Ik voel onheil naderen en kijk even achterom. Eenzelfde type verspert daar de weg. Nonchalant hangt hij met zijn schouder tegen de muur.
‘Ja, ik heb een rendez-vous bij de Herbergerie.’ Het woord spookt al een tijdje door mijn hoofd. Waarom zei ze niet gewoon afspraakje of ontmoeting?
‘Oh, meneer gebruikt dure woorden,’ klinkt het minachtend.
‘Nee hoor, ze zijn helemaal niet duur. Ze zijn gratis. Zelfs jij mag ze gebruiken.’
Oeps, het is eruit voor ik het weet. Fout, fout, fout!
‘Oh, meneertje wil grappig zijn!’
De man stapt naar voren en grijpt me bij de kraag.
‘Meneertjes met dure woorden hebben vaak ook dure spulletjes.’
En met zijn vrije hand glijdt hij in de binnenzak van mijn jasje.
‘Waar is je portemonnee?’ sist hij me toe.
Mijn portemonnee? Ik schrik. Verdorie die ligt nog in de auto. Dan moet ik in gedachten glimlachen. Heeft deze loser even pech.
‘In de auto,’ antwoord ik, niet zonder leedvermaak.
Zijn handen fouilleren geroutineerd mijn lichaam, maar stuiten blijkbaar nergens op iets interessants.
‘Geef je horloge!’ klinkt het dan.
Ik stroop mijn mouw op en toon mijn Mickey Mouse horloge, mijn guilty pleasure.
‘Da’s toch geen horloge,’ lacht hij schamper, ‘dit is een horloge!’
Hij toont een opzichtig goudkleurig uurwerk, bijna zo dik als zijn pols.
‘Achttien-karaats Rolex van 36.000 euro, met diamanten.’
Ik knik en zoek naarstig naar een uitweg.
‘En hoe laat is het op dat horloge?’
Hij kijkt me even onderzoekend aan, maar zegt dan: ‘Tien over acht.’
Ik kijk op mijn horloge en zie dat Mickeys handjes dezelfde tijd aanwijzen.
‘Da’s ook toevallig,’ zeg ik en loop met opgeven pols naar hem toe. Ik draai even om hem heen om onze horloges naast elkaar te houden.
‘Op mijn horloge van 15 euro ook!’
En voor hij van zijn verbazing bekomen is, ben ik de steeg al uit en los op in het uitgaanspubliek.
