‘Weet je al wat je worden wil?’
Het kleutertje kijkt me aan en staart vervolgens naar het plafond, terwijl hij nadenkend
een vinger op zijn mond plaatst. Dan schudt hij zijn hoofd en antwoordt:
‘Nee, nog niet! Misschien morgen!’
‘Wil je morgen worden?’ vraag ik heel flauw.
De kleine man kijkt me begrijpelijk niet begrijpend aan en zegt dan:
‘Nee, natuurlijk niet. Dat kan helemaal niet. Morgen is toch geen mens?
Ik moet lachen. Deze jonge wereldburger is niet van gisteren.
Hij vervolgt zijn weg verder door de gang van de school. Ik besluit nog even met hem
mee te lopen.
‘Wil je misschien meester worden?’ vraag ik.
Hij blijft even staan en kijkt me onderzoekend aan en zegt dan: ‘Maar dat ben jij toch al?’
‘Ja, nog wel,’ antwoord ik, ‘maar na de kerstvakantie niet meer. Dan ben ik gestopt, dan
ben ik met pensioen.’
Hij trekt zijn schouders op en zegt: ‘Oh, maar dan nemen we wel een nieuwe.’
Ik moet grinniken. Zo is het maar net! Het leven gaat door, ook op school.
Dan blijft hij plotseling staan en vraagt: ‘Wat ga je doen?’
Tja, wat ga ik doen? Ik heb al wel ideeën en genoeg liefhebberijen. Dat komt wel goed,
maar als antwoord op zijn vraag zeg ik gevat: ‘Dat weet ik nog niet. Misschien morgen!’
Hij trekt zijn wenkbrauwen streng naar beneden, doet zijn handen in zijn zij en zegt wat
geprikkeld:
‘Neehee, nu!’
Tuurlijk. Kleuters leven niet morgen, die leven nu. Misschien ook wel een goede tip voor
een gepensioneerde meester.
